- каралаш
- I Г. кӓра́лаш -ам однокр.1. разг. выпучить, вылупить, вытаращить (глаза); широко раскрыть глаза. – Ну-у, – бурлак шинчажым карале. – Лӱмемат паледа? К. Васин. – Ну-у, – вылупил глаза бурлак. – И имя моё знаете?2. зевнуть, разинуть (рот). Ала-кушеч олагорак толын шинче да кок гана умшажым карале. И. Васильев. Откуда-то прилетела серая ворона и два раза зевнула.II Г. кӓра́лаш -ам однокр. заорать, закричать; громко крикнуть. – Мо пеш кужун коштат? – карале Иван Ефимовичын ватыже. М. Казаков. – Что так долго ходишь? – заорала жена Ивана Ефимовича. Тиде шонымаш дене тудо (Токпай) уло кертмын карале: «Мыят эргымым Озаҥыш колтем. Тек тунемже!» К. Васин. С такой мечтой Токпай во всю мочь закричал: «И я сына пошлю в Казань. Пусть учится!».// Карал колташ заорать, закричать, рявкнуть. – Мыйымат кырыза тугеже, мый приказчик улам! – ындыже Йыван карал колтыш. А. Юзыкайн. – И меня тогда тоже бейте, я приказчик! – теиерь уже закричал Йыван. Карал шындаш заорать, закричать. «Тый ситмыж улат! Тыйын мландет Кошанур чоҥгаште!» – карал шындыш Атбаш. Н. Лекайн. «Ты пришелец! Твоя земля на Кошанурском холме!» – заорал Атбаш.
Марийско-русский язык (Марла-рушла мутер). 2009.